در آستانه ی ولادت با سعادت امام همام، امام هادی علیه السلام، قرار داریم، پیشاپیش درخشش ستاره ی دهم ولایت و امامت را به محبین حضرتش تبریک و شاد باش، عرض می نمایم. بسیار بجاست که با گرامی داشتن یاد و خاطره ی حضرت و شاد بودن در شادی شان، از این فرصت استفاده نموده و درسهایی از ایشان بگریم که سعادت دنیا و آخرت ما در گرو متابعت از ائمه علیهم السلام هستند. به این جهت چند حدیث گهر بار از امام هادی به عنوان چراغ راه تقدیم  ارادتمندان حضرت می نمایم.

امام هادی علیه‌السلام در سخنی نورانی، دنیا را اینگونه  معرفی می نماید:«الدُّنیا سوقٌ، رَبِحَ فی‌ها قَومٌ وخَسِرَ آخَرونَ.»، (تحف العقول: ص 483، بحار الأنوار: ج 78 ص 366 ح 6.)، دنیا، بازاری است که قومی در آن سود بُردند و شماری دیگر، زیان کردند.

اگر انسان در این حدیث شریف دقت نماید، به خوبی در می یابد که این سخن حضرت چقدر حکیمانه است و هشدار است برای ما که از خواب غفلت بیدار شویم، حال که وارد این بازار شدیم، باید تمام تلاش ما در این راستا باشد که زیان و ضرر نبینیم. و از سود این بازار بهره مند گردیم. در حدیث دیگر حضرت در این زمینه توضیح می دهد که:«الناس فی الدنیا بالاموال و فی الاخره بالاعمال.»، (بحارالأنوار، ج 78، ص 368.)، اعتبار مردم در دنیا به اموال است و در آخرت به اعمال است. بدین معنا که انسان باعمل نیک می تواند زندگی آخرتش را تأمین نماید. در این دنیا وقتی به دنبال مال حرکت می کنیم باید از مسیر آخرت باشد، که به دنیا و آخرت باهم برسیم ، و اگر بر سر دو راهی قرار گرفتیم که حتما یکی را بر گزینیم، باید دنیارا فدای آخرت نمائیم، زیرا؛ آخرت سرای همیشگی است، و دنیا زود گذر، عقل ایجاب می کند، زندگی جاویدانه را در مقابل زندگی فانی نفروشیم که زیان غیر قابل جبران خواهد بود. در حدیث دیگری حضرت به این نکته اشاره می کند که:«اُذکُرْ مَصرَعَکَ بینَ یَدَی أهلِکَ؛ ولا طَبیبَ یَمنَعُکَ، ولا حَبیبَ یَنفَعُکَ.»، (بحار الأنوار: ج 78،ص370،) به یادآور آن هنگامی را که پیش روی خانواده‌ات در بستر مرگ افتاده ای و نه طبیبی می‌تواند جلو مردنت را بگیرد و نه دوستی به‌کارت می‌آید. وقتی که انسان چنین لحظه ای را بیاد آورد، و همیشه این سخن گهر بار در مقابل چشمش به نمایش در آید، مطمئینا تمام تلاش خود را به کار می گیرد که در این بازار ضرر نکند، و تمام  مشکلات را به جان می خرد که رضایت الهی را در همه ی امور مقدم  بر خواهش های نفسانی خود نماید. و این حدیث امام هادی علیه السلام، را نصب العین خویش قرار می دهد که حضرت می فرماید:«اِنَّ اللّهَ جَعَلَ الدُّنیا دارَ بلوی وَالاْخِرَةَ دارَ عُقْبی وَجَـعَلَ بلوی الدُّنیا لِثَـوابِ الاْخِـرَةِ سَبَبَا وَثَوابَ الاْخِرَةِ مِنْ بلوی الدُّنیا عِوَضا.»، (تحف العقول، ص772)، خداوند، دنیا را جای گرفتاری قرار داده و آخــرت را سـرای پـاداش، گرفتاری دنیا را سبب ثواب آخرت قرار داده و ثـواب آخـرت را عـوض گرفتـاری دنـیا. با این اندیشه است که انسان مؤمن توان مقابله ای بالا در بلاها دارد و سختی‌های دنیا را برای ارزشمند سازی خویش در آخرت تحمّل می‌سازد. در حدیث دیگر، امام هادى علیه السلام می فرماید: «اِنَّ الْحَرامَ لا یَنْمى وَ اِنْ نَمى لا یُبارَکُ لَهُ فیهِ وَ ما اَنـْفَقَهُ لَمْ یُؤجَرْعَلَیْهِ وَ ما خَلَّـفَهُ کانَ زادَهُ اِلَى النّارِ.»، (کافی ج5،ص 125، ح 7)،به راستى که حرام، افزایش نمى یابد و اگر افزایش یابد، برکتى ندارد و اگر انفاق شود،پاداشى ندارد و اگر بماند، توشه اى به سوى آتش خواهد بود. والسلام، التماس دعا.

فرارسیدن سالروز شهادت امام محمد باقر علیه السلام، را تسلیت عرض می نمایم.

امام باقرعلیه السلام، در سه شنبه، یا جمعه اول ماه رجب سال 57 هجری قمری، در مدینه به دنیا آمد. (دلائل الإمامة، ص215؛ إعلام الورى، ج‏1، ص498.)

شهادت امام باقر علیه السلام،  را 7 ذی‌الحجه سال 114 هجری قمری دانسته‌اند؛(فرق الشیعة، ص 61.) که توسط هشام بن عبد الملک، مسموم و به شهادت رسیده است. (کفعمی، المصباح، ص 691.)

امام باقر علیه السلام، فرزند امام سجاد علیه السلام، و نوه امام حسین علیه السلام، است. مادر وی ام عبدالله، دختر امام حسن مجتبی علیه السلام، می باشد. چون نسب امام باقر علیه السلام هم به امام حسن علیه السلام، و هم به امام حسین علیه السلام می‌رسد، به او لقب هاشمیٌ بین هاشمیَین، علویٌ بین علویَین و فاطمیٌ بین فاطمیَین دادند. (قمی رازی، کفایة الاثر، ص144-145.)

امام باقر علیه السلام، حدود 19، سال امامت نمود، و جنبش علمی بزرگی پدید آورد که در دوره امامت فرزندش امام صادق علیه السلام، به اوج خود رسید. ایشان در علم، زهد، عظمت و فضیلت، سرآمد بود.

از آن حضرت روایات بسیاری در زمینه‌های فقه، توحید، سنت نبوی، قرآن، اخلاق و آداب نقل شده است. در دوره امامت او، گام‎های بزرگی در تدوین دیدگاه ‎های شیعه در رشته‌های گوناگون اخلاق، فقه، کلام، تفسیر و... برداشته شد. بزرگان اهل سنت نیز به شهرت علمی و دینی امام باقرعلیه السلام، گواهی داده‌اند. طبق منابع تاریخی، امام باقر علیه السلام، هنگام واقعه کربلا خردسال بوده و در این واقعه حضور داشته است.

پیامبر گرامی اسلام، صلی الله علیه وآله وسلم، ده‌ ها سال قبل از به دنیا آمدن امام باقر علیه السلام،  نام او را محمد و لقبش را «باقر» به معنای شکافنده علم، قرار داد. حدیث جابر و روایات دیگر بر این نامگذاری دلالت می‌کند. (قمی رازی، کفایة الاثر، ص144-145.)

احادیث گهربار از امام باقر علیه السلام

1-امام باقر علیه السلام :«تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فی وَجهِ أخیهِ المُؤمِنِ حَسَنَةٌ»،(بحار الأنوار ، ج 74 ، ص 288.)، لبخند انسان به روى برادر دینى اش حسنه است.

2- امام باقر علیه السلام:«ما حَسَنَةُ الدُّنیا إلاّ صِلَةَ الإخوانِ و المَعارِفِ»، (بحار الأنوار ، ج 46 ، ص 291.) خوبىِ دنیا جز در پیوند با برادران و آشنایان نیست.

3- امام باقر علیه السلام:«ایّاکَ و الکَسَلَ و الضَّجَرَ فَإنَّهُما مِفتاحُ کُلِّ شَرٍّ»، (تحف العقول ، ص 295.)، از تنبلى و بى حوصلگى بپرهیز که این دو کلید هر بدى هستند.

4- امام  باقر علیه السلام:«لا یسلم احد من الذنوب حتی یخزن لسانه.»، (بحارالانوار،ج75،ص178.)، هیچ کس از گناهان سالم نمی ماند ، مگر اینکه زبانش را نگه دارد.

5- امام باقر علیه السلام:«إیّاکَ و التَّفریطَ عِندَ إمکانِ الفُرصَةِ فَإنَّهُ مَیَدانٌ یَجری لأِهلِهِ الخُسرانُ.»، (تحف العقول، ص 286.)، مبادا فرصت هاى به دست آمده را از دست بدهى که در این میدان آن که وقت را ضایع کند، زیان مى بیند.

6-امام باقر علیه السلام:«إذا خَرَجنا مِنَ الحَمّامِ خَرَجنا مُتَعَمِّمِینَ شِتاءً کانَ أو صَیفا . . . هُوَ أمانٌ مِنَ الصُّداعِ»، (مکارم الأخلاق ، ص 55.)، وقتى از حمّام خارج مى شویم ـ چه در زمستان و چه در تابستان ـ سر خود را مى پوشانیم ؛ این کار براى جلوگیرى از سر درد است. والسلام، التماس دعا.

در آستانه ی شهادت امام همام امام جواد علیه السلام، قرار داریم. شهادت مظلومانه ی آن حضرت را به همه ی محبان حضرتش تسلیت عرض می نمایم.امام محمد تقی علیه السلام در 10 رجب 195 هجری قمری در مدینه به دنیا آمدند و در آخر ذی القعده سال 220 هجری قمری توسط معتصم عباسی بوسیله همسر نا نجیبش ام الفضل، در بغداد به شهادت رسید و در کنار مزار پدربزرگشان امام موسی کاظم علیه السلام در کاظمین به خاک سپرده شدند. امام جواد علیه السلام در 8 سالگی به امامت رسید و در زمان شهادت تنها 25 سال سن داشت، از این رو جوان ترین امام در زمان شهادت به حساب می آیند.در ادامه توجه شما سرور گرامی را به یک حدیث گهر از آن حضرت جلب می نمایم.

امام جواد علیه السلام می فرماید: ثَلاثُ خِصالٍ تَجْتَلِبُ بِهِنَّ الْمَحَبَّةُ: الاْنْصافُ فِى الْمُعاشَرَةِ، وَ الْمُواساةُ فِى الشِّدِّةِ، وَ الاْنْطِواعُ وَ الرُّجُوعُ إلى قَلْبٍ سَلیمٍ. (بحارانوار، ج75، ص82). سه خصلت جلب محبّت مى‌کند:1- انصاف داشتن در معاشرت با مردم. 2- هم‌دردى در مشکلات آنها. 3- همراه و همدم شدن با معنویاتال.

یکی از خواست های طبیعی هر انسان این است که محبوب دلها باشد، و دیگران او را دوست بدارند. در زیارت «امین الله» می خوانیم «...محبوب? فی ارضک و سمائک...» خدایا مرا از کسانی قرار بده که در زمین و آسمان محبوب باشم. امام جواد علیه السلام، می فرماید؛ یکی از راه های جلب محبت دیگران، انصاف داشتن در معاشرت بادیگران است، که متأسفانه امروزه در جامعه بسیار کم یاب است. و اگر این صفت انسانی در بین مردم حاکم باشد، بسیاری از مشکلات جامعه حل می شود و محبت و صمیمیت بین احاد مردم، و خانواده ها، افزایش پیدا می کند و موجب اطمینان و آرامش در جامعه و خانواده می گردد. امام جواد علیه السلام،راه دیگری برای جلب محبت دیگران را همدردی با مشکلات آفراد می داند. حقیقت این است که انسان از نظر عاطفی نیازمند توجه دیگران است، اگر کسی نمی تواند مشکلی از دیگری حل کند، حد اقلش این است که با زبان خوش با او همدردی نماید، و دلسوزانه او را تسلی دهد، تا مقداری از آلام روحی او کاسته شود. مضمون حدیث شریفی از پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم، این است که هر چند توانگر باشی، با مال نمی توانی دل همگان را بدست آوری، ولی با زبان خوش می توانی دل دیگران را بدست آوری. سومین راه برای جلب محبت دیگران، همدم شدن با معنویت است که امام جواد علیه السلام، بیان فرموده است. سر مطلب در این است که خداوند متعال مقلب القلوب است، اگر کسی رابطه اش با خداوند محکم باشد، او همه کاره ی جهان است. مضمون حدیث دیگر این است که خداوند اگر کسی را دوست بدارد، به جبرئیل فرمان می دهد که ندا دهد، هان ای مخلوقات، خداوند فلانی را دوست می دارد و شما هم او را دوست بدارید، این فرمان خداوند تکوینا به همه چیز اثر می کند. به همین جهت است که گاهی انسانی کسی را که اصلا نمی شناسد، برای اولین بار که چهره ی او را می بیند، در دلش می نشیند و محبت او را در دل خود احساس می کند. در روایت دیگر از امیر المومنین علی بن ابی طالب علیه السلام است که می فرماید: «البشاش? حبال? المود?» حکمت 6 نهج البلاغه، گشاده رویی دامی برای بدست آوردن دوستی دیگران است. امید وارم که این احادیث نورانی چراغ راه مان باشد، و در دنیا و آخرت از نور آن بهره مند گردیم. والسلام. التماس دعا.