السلام علیک یا رسول الله، السلام علیک یا صادق آل محمد
سلام ای گل خاتم المرسلین
مصفا شده از تو عرش برین
بهشت خدا جلوه ی روی تو
شب عارفان چله ی موی تو
شکفته ز چشمت گل رازقی
ولای تو سرلوحه ی عاشقی
شبستان قلب تو خلد برین
رواق نگاه تو حشر آفرین
به گرد سرت ای مه دلنشین
پرد روز و شب روح روح الامین
***
از عرش پیام سرمدی آوردند
بـه بـه چـه مه زبانزدی آوردند
در روز ولادت امام صادق
یک دسته گل محمدی آوردند
***
عید میلاد شه کون و مکان است امروز
قلزم رحمت حق، موج زنان است امروز
جلوه ذات احد در رخ احمد پیدا
وحدت عاشق و معشوق عیان است امروز
پایکوبان همه ذرات زمینند و زمان
دست افشان همه کون و مکان است امروز
آسمان دیده حسرت به زمین کرده فراز
خاک بر عرش برین نور فشان است امروز
خاکیان را سزد ار ناز بر افلاک کنند
که زمین پایگه جان جهان است امروز
شه لولاک به صد طنطنه و عز و جلال
به جمال ازلى نور فشان است امروز
اى که بر سر زدهاى افسر «کرّمنا» را
جان به طوف حرمت رقص کنان است امروز
اى کریمى که تویى رحمت حق بر دو جهان
سیل حاجات به سوى تو روان است امروز
اى که در شأن تو نازل شده قرآن مجید
کى مرا در خور مدح تو بیان است امروز
چونکه فریاد رسم در دو جهان مهر نبى است
به تولّاى تو جان، جامه دران است امروز
ساغرى از مى وحدت بچشانم ساقى
که دل از جذبه عشقت به فغان است امروز
فقر فخرى چو به لب راند شه کون و مکان
جشن درویشى بی پا و سران است امروز
***
رحمت بودن پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم
قرآن کریم در مورد رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم می فرماید:«وَما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمِینَ»، (سوره انبیاء، آیه 107)، ما تو را جز براى رحمت جهانیان نفرستادیم.
در این مبارکه به رحمت عام وجود پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، اشاره شده است. بدین معنا که مردم دنیا اعم از مؤمن و کافر همه مرهون رحمت حضرت ختم مرتبت هستند، چرا که آن حضرت، نشر آئینى را به عهده گرفت که سبب نجات همگان است، حال اگر گروهى از آن استفاده کردند و گروهى نکردند این مربوط به خودشان است و تاثیرى بر عمومى بودن رحمت نمى گذارد.
این درست به آن مى ماند که بیمارستان مجهزى براى درمان همه دردها با پزشکان ماهر و انواع داروها تاسیس کنند، و درهاى آن را به روى همه مردم بدون تفاوت بگشایند، آیا این وسیله رحمت براى همه افراد آن اجتماع نیست؟ حال اگر بعضى از بیماران لجوج خودشان از قبول این فیض عام امتناع کنند تاثیرى در عمومى بودن آن نخواهد داشت. و به تعبیر دیگر رحمت بودن وجود پیامبر براى همه جهانیان جنبه مقتضى و فاعلیت فاعل دارد و مسلما فعلیت نتیجه، بستگى به قابلیت قابل نیز دارد. (تفسیر نمونه ج13، ص 526)
در روایت از امام باقر علیه السلام، و همین طور نزدیک به این مضمون، از امام صادق علیه السلام، آمده است، که پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، فرموده است:« إنّ لکم فی حیاتی خیرا، و فی مماتی خیرا، أمّا فی حیاتی فقد قال تعالى:«وَما کانَ اللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِیهِمْ»، (سوره انفال، آیه 33) و أمّا فی مماتی فتعرض علیّ أعمالکم فأستغفر لکم»، (بهج الصباغه فی شرح نهج البلاغه، ج2، ص507) حیات من برای شما خیر است و بعد از رفتنم از دنبا، نیز برای شما خیر می رسد، اما خیر حیاتم این است، خداوند فرموده است:تا تو در میان آنها هستى آنها را مجازات نخواهم کرد، اما پس از مرگم، اعمال شما بر من عرضه می شود و من برای شما طلب استغفار می کنم.
در روایت ابی سعید خدری آمده است که روزی عمار به پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، عرض می کند، که یا رسول الله من دوست داشتم که شما عمر حضرت نوح علیه السلام، را داشتید و ما بیشتر از وجود مبارکت استفاده می کردیم؟
حضرت می فرماید؛ ای عمار حیات من برای شما خیر است، و در حیاتم برای شما طلب استغفار می کنم، و پس از مرگم نیز خیر من به شما می رسد، و برای شما طلب استغفار می کنم به دو شرط؛ یکی اینکه تقوای الهی را پیشه کنید. دوم؛ صلوات نیکو برای من و اهلبیتم، بفرستید. چونکه اعمال شما، اسماء شما و اسماء پدرتان و اسماء قبیله ی شما، بر من عرضه می شود، اگر دیدم که عمل شما نیکوست، خدا را حمد می کنم، و اگر دیدم که سوء اعمال دارید، برای شما طلب استغفار می کنم. منافقین و شکاکانی که قلب مریض داشتند، و در جلسه حاضر بودند، با خود گفتند؛ که حضرت می پندارد که بعد از مرگش نیز اعمال افراد، اسماء شان، و اسماء پدران شان، و انساب شان، و قبیله ی شان، بر او عرضه می شود و این دروغ است. در اینجا بود که آیه 105، سوره ی مبارکه ی توبه نازل شد که «وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ»، ای پیامبر، بگو عمل کنید، خداوند و فرستاده او و مؤمنان اعمال شما را مىبینند. به آن حضرت عرض شد که منظور از «مؤمنون» در آیه چه کسانی هستند؟ عامه و خاصه نقل نموده اند، که حضرت فرمود:منظور از «مؤمنون» در آیه، آله محمد صلی الله علیه وآله، و أئمه ی این خاندان هستند.«عن أبی سعید الخدری أنّ عمارا قال للنبیّ صلى اللّه علیه و آله: وددت أنّک عمّرت فینا عمر نوح علیه السّلام. فقال صلى اللّه علیه و آله: یا عمّار حیاتی خیر لکم، و وفاتی لیس بشرّ لکم، أمّا فی حیاتی فتحدّثون و أستغفر اللّه لکم، و أمّا بعد وفاتی فاتّقوا اللّه و أحسنوا الصلاة علیّ و على أهل بیتی فإنّکم تعرضون علیّ بأسمائکم و أسماء آبائکم و قبائلکم، و إن یکن خیرا حمدت اللّه تعالى، و إن یکن سوءا أستغفر اللّه لذنوبکم. فقال المنافقون و الشکّاک و الّذین فی قلوبهم مرض: یزعم أنّ الأعمال تعرض علیه بعد وفاته بأسماء الرجال، و أسماء آبائهم و أنسابهم إلى قبائلهم، إنّ هذا لهو الافک. فأنزل اللّه تعالى: وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ«» فقیل له: و من المؤمنون فقال: عامة و خاصّة، أمّا الّذین قال اللّه تعالى و المؤمنون فهم آل محمّد صلى اللّه علیه و آله و الأئمة منهم علیهم السّلام.»، (بهج الصباغه فی شرح نهج البلاغه، ج2، ص 508)
به هر حال در دنیاى امروز که فساد و تباهى و ظلم و بیدادگرى از در و دیوار آن مى بارد، آتش جنگها در هر سو شعلهور است، و چنگال زورمندان بیدادگر حلقوم مستضعفان مظلوم را مىفشارد، در دنیایى که جهل و فساد اخلاق و خیانت و ظلم و استبداد و تبعیض، هزار گونه نابسامانى آفریده است، در این گیرودار، رئیس جمهور خبیث فرانسه، از توهین کنندگان به ساحت قدسی رسول اعظم، حمایت می کند، بر هم? مسلمانان لازم است، که در مقابل دنیای این جهان خواران بپا خیزند، و در روز ولادت باسعادت حضرت همه پیمان اخوت و برادری ببندند، و مشت محکم به دهان یاوه سرایان ستمگر، بزنند، و از رحمه للعالمین دفاع نمایند، و به تعالیم حیات بخش آن حضرت عمل نمایند، و به نشر آن برای جهانیان بپردازند، زیرا؛ دنیا امروز بیش از هر زمان دیگر نیاز مند تعالیم آسمانی، پیامبر رحمت، صلی الله علیه وآله وسلم، است. تا از لطف و رحمت حضرت در دنیا و آخرت بهرمند گردند.
نمونه ای از اخلاق رسول اعظم صلی الله علیه وآله وسلم
وقتی که سال دهم هجری فرا می رسد، قلمرو حکومت پیامبر گرامی اسلام، صلی الله علیه وآله وسلم، از مدینه گسترش پیدا می کند، و تمام جزیره العرب را تحت نفوذ خویش قرار می دهد، و آوازه ی حکومت اسلامی به گوش همه ی حکومت های جهان می رسد، و آنها رویش حساب می کنند و شهرت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم، در همه جا می پیچد. در همین حال عرب بیابان گردی به محضر رسول معظم اسلام، شرف یاب می شود، می خواهد مطالبی را به حضرت عرض نماید، بر اساس آن چیز های که از شاهان شنیده است، و با آن تصور، هنگام صحبت کردن رعب او را فرامی گیرد و زبانش به لکنت می افتد. پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم، از این حالت ناراحت می شود، فورا او را در بغل می گیرد و می فشارد، به گونه ای که بدنش بدن او را لمس می کند، بعد می فرماید:«هوِّن علیکَ» برای خودت آسان بگیر از چه می ترسی؟ «لَستُ بملکٍ» من پادشاه و آن جبابره ای که تو خیال می کنی نیستم. من پسر آن زنی هستم که با دست خودش از پستان بز، شیر می دوشید. من مثل برادر تو هستم. (مجموعه آثار شهید مطهری، ج 16، ص 66)
این نمونه ای از محبت و رأفت و رحمت و اخلاق نیک آن حضرت است، که قرآن کریم بیان می کند:«انک لعلی خلق عظیم». تو دارای خلق عظیم هستی.
کرامتی از امام صادق علیه السلام
صفوان، از عبدى نقل مىکند که گفت: عیالم به من گفت: خیلى وقت است که امام صادق- علیه السّلام- را ندیدهایم. اگر امسال به حج برویم با امام نیز تجدید دیدار مىکنیم.گفتم: ما که چیزى در بساط نداریم تا به حج برویم.گفت: چرا، من مقدارى لباس و زینت آلات دارم، آنها را بفروش تا با آن به حج برویم. من هم چنین کردم. و عازم سفر شدیم. هنگامى که نزدیک مدینه رسیدیم. همسرم بشدّت مریض شد تا اینکه مشرف به موت گردید. وقتى به مدینه رسدیم، خدمت امام صادق- علیه السّلام- رفتم در حالى که از سلامتى او مأیوس شده بودم. سلام عرض کردم و حضرت نیز جوابم را داد و از حال همسرم پرسید.جریان را گفتم و عرضه داشتم که از خوب شدن او ناامید شدهام.حضرت فرمود: بخاطر این است که خیلى ناراحتى؟گفتم: آرى .فرمود: خوف نداشته باش! دعا کردم تا خداوند او را عافیت دهد. وقتى که بر گردى خواهى دید که خوب شده و نشسته است و به او شیرینى مى دهند.عبدى مىگوید: به سرعت برگشتم و دیدم حال همسرم خوب شده، نشسته و کنیز به او شیرینى مىخوراند. از حالش پرسیدم، گفت: خدا به من شفا داده و میل به شیرینى پیدا کردم.گفتم: وقتى از پیش تو رفتم ناامید بودم. امام صادق- علیه السّلام- از حال تو پرسید که جریان را به او گفتم. فرمود: نترس، وقتى که برگشتى خواهى دید که همسرت نشسته و شیرینى مىخورد. زن گفت: وقتى تو رفتى، من در حال احتضار بودم. مردى داخل شد و پرسید:چه شده است؟ گفتم در حال مردن هستم و این هم ملک الموت است که براى قبض روح من آمده است. آن مرد گفت: اى ملک الموت! جواب داد: لبّیک اى امام! فرمود: آیا تو مأمور به اطاعت از ما نیستى؟گفت: چرا هستم. فرمود: به تو دستور مىدهم تا بیست سال دیگر، مرگ او را به تأخیر اندازى.گفت: بر روى چشم، اطاعت مىکنم. بعد هر دو از پیش من خارج شدند و رفتند. و من نیز همان لحظه حالم خوب شد. (بحار الانوار، ج47، ص 115، ح 152، به نقل از جلوههاى اعجاز معصومین ،ص:233)
کلمات کلیدی:
به شام فراقت زوصلت سرودم
نبودی بر من، کنار تو بودم
تو غایب زعاشق، کجایی که باشد
گواه حضورت تمام وجودم
دلی را ندیدم زعشقت نلرزد
چو از تو نوشتم، چو از تو سرودم
نبودی ببینی که پر بودم از تو
به گاه پریدن به اوج صعودم
همه کهکشان ها به زیر پرم بود
چو بال دلم را به عشقت گشودم
تو احساس نابی به شعر تر من
تو جاری عشقی به تار و به پودم
تو دریای آبی، منم قطره، هرگز
که بی تو ندارد بقایی وجودم
***
گاه گاهی به نگاهی دل ما را دریاب
شهریارا ز ره لطف گدا را دریاب!
اگر از دولت وصل تو مرا نیست نصیب
خود کرم کن به نگاهی دل ما را دریاب!
راه باریک و بسی پر خطر و تاریک است
سببی ساز و در این معرکه ما را دریاب!
قافله رفت و من از همسفران جا ماندم
منِ از قافله عشق جدا را دریاب!
در میان محور ها و بنیان های تربیتی، مسأله برانگیختن محبت، شناخت و معرفت و ولایت پذیری نسبت به امام زمان ارواحنا له الفداء از جایگاه بسیار والایی برخوردار است، به گونه ای که رسول گرامی اسلام، صلی الله علیه و آله و سلم، می فرماید:«مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قَدْ کَمُلَ إِیمَانُهُ وَ حَسُنَ إِسْلَامُهُ فَلْیَتَوَالَ الْحُجَّةَ بْنَ الْحَسَنِ الْمُنْتَظَرِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ»، (بحار الانوار ج 27، ص108،چ بیروت، دار احیاء التراث العربی)، هرکس دوست دارد که خداوند را در حالی ملاقات نماید که ایمانش کامل و اسلامش نیکو شده باشد، باید ولایت حجت ابن الحسن، صاحب الزمان صلوات الله علیه را بپذیرد.
امام صادق علیه السلام، در وصف یاران و سرداران حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، می فرماید:« وَ یَحُفُّونَ بِهِ یَقُونَهُ بِأَنْفُسِهِمْ فِی الْحُرُوبِ وَ یَکْفُونَهُ مَا یُرِیدُ ... هُمْ أَطْوَعُ لَهُ مِنَ الْأَمَةِ لِسَیِّدِهَا...»، (بحار الانوار ج 52، ص 308، بیروت، دار احیاء التراث العربی)، آنان (یاران امام علیه السلام)، با تمام توان امام شان را در میان می گیرند، جان خویش را در نبرد ها سپر بلای او می سازند، و هرچه را اراده کند، با جان و دل انجام می دهند... ایشان در مقابل او از کنیز نسبت به اربابش مطیع تر و فرمانبردار ترند.
آری اینان که امام شان را شناختند، چنان محبت حضرت در ژرفای وجود شان ریشه دوانیده و سراسر وجود شان را فرا گرفته است، که در راه خدمت گزاری حضرت سر از پا نمی شناسد، و تمام تلاش شان این است که امامش از آنها راضی باشند. به همین جهت که رسول گرامی اسلام، صلی الله علیه وآله وسلم، در وصف آنان فرموده است:«کَرَّارُونَ مُجِدُّونَ فِی طَاعَتِهِ»، (کمال الدین و تمام النعمه، ج 1، ص 268)، آنان مجاهدان کرار و تلاشگران، در فرمان برداری امام شان هستند. بدین سبب است که مورد عنایت حضرتش قرار می گیرند، و دعای سحرگاهی حضرت بدرقه راهشان است. والسلام.
کلمات کلیدی:
اربعین قدم گذاشتن در راه عشق و رفتن به سوی آزادی و آزادگی است. اربعین رهای از قید و بندهای مادی و گام برداشتن در راه معرفت و معنویت است. اربعین شور و شکوه و شراره است که از عمق جان برمی خیزد، و از باغستان محبت سرچشمه می گیرد که با باغبانی حسین بن علی علیهما السلام، این گلستان شکوفا گردیده و با اشکهای روان بر امیر کاروان، آبیاری شده است. این بزم محبت نمونه های فراوان به عنوان سرمشق محبت برای بشریت دارد که به عنوان نمونه جَون که غلامى سیاهپوست بود و توسط ابوذر آزاد گردیده بود و بعد از آزادىاش نیز در خانه على علیه السلام، زندگى مى کرد؛ تا اینکه زمان امام حسین علیه السلام، فرا رسید و از جمله یاران امام علیه السلام، در قیام عاشورا گردید، این شخص وقتى در روز عاشورا از امام اجازه رزم با دشمن را مى طلبد امام علیه السلام، با خواسته او مخالفت نموده و به او مى فرماید:«أنت فى اذن منى» تو اجازه داری که در سختی ها با ما نباشی و ظیفه ات را نسبت به ما انجام داده ای. اما جَون در پاسخ امام علیه السلام، عرض نمود؛ آیا ممکن است که من به هنگام آسایش در کنار سفره شما باشم ولى هنگام سختى شما را تنها بگذارم؟ آرى من مى دانم، جسمم شریف نیست و رنگم سیاه است اما اجازه بفرما تا با رفتن به بهشت، جسمم شریف و رنگم سفید شود. به خدا سوگند از شما جدا نخواهم شد تا خونم با خون شما مخلوط شود.
نکته زیبا و حساس آنجاست که در آستانه شهادت جَون که با بدن قطعه قطعه و خون آلود بود، امام علیه السلام، به بالین او حاضر شده و سرش را به دامن گرفته و با خداى خویش اینچنین سخن گفت؛«اللهم بیض وجهه و طیّب ریحه واحشره مع الأبرار ...» به به!!! بنازم به بزم محبت که آنجا*** گدایی به شاهی مقابل نشیند. بالاتر از این؛ جریان غلام رومى یا غلام ترک است. او که نامش در کتب تاریخى به عنوان أسلم ذکر شده است و در کربلا در اردوگاه امام علیه السلام، حضور داشت، بعد از آنکه در اثر حمله دشمن از اسب به زمین افتاد و در آستانه شهادت قرار گرفت امام علیه السلام، خود را به بالین او رساند و سرش را به دامن گرفت. آنگاه خون از صورت و جلوى چشمانش پاک نموده و آنگاه صورتش را روى صورت او قرار داد. غلام ترک با دیدن این وضعیّت در حالى که تبسّم بر لب داشت به لقاء الهى پیوست. نکته مهم این که نظیر همین حرکت را امام علیه السلام، نسبت به فرزند بزرگوارش على اکبر علیه السلام، انجام داد که این بالاترین شاهد، برای مکتب محبت است، به همین جهت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم، فرمود؛«انَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرارَةً فى قُلُوبِ المُؤمِنینَ لا تَبْرُدُ أَبَداً» از شهادت حسین علیه السلام، آتشى در قلب مؤمنان افروخته می گردد که هرگز سردى و خاموشى نمىپذیرد. از این روست که کربلا، زنده، زاینده و فزاینده است؛ کوثرى است که مى جوشد و هر عصر و نسلی به نسبت توان و تکاپو و ظرفیت خویش از آن بهره مىگیرد. کربلا به روحها طراوت، زیبایى، سرزندگى و شیوه خوبزیستن مى آموزد که حسین علیه السلام، یعنى خوب، یعنى زیبا.
کربلا و حرکت در این مسیر، اساسنامه ایمان، فهرست همه خوبى ها و فرهنگنامه قبیله معرفت و عشق است. هیچکس نیست که با کربلا انس و الفت بیابد و شکفتن و بالیدن و جوشش و حیات را در خود احساس نکند. جامعه اى که با فرهنگ عاشورا پیوند و آشنایى بیابد، سرشار از پویایى و توانایى خواهد شد. به همین دلیل است که کربلا بهترین پایگاه الهام براى حرکت و خیزش و قیام است و آنان که معرفت عاشورایى یافته اند، انسانهایى اند که حرّیت، عزّت، جوانمردى، پاکبازى، اخوّت، صمیمیّت، عرفان، ایمان و شهادت را قانون زندگى شان می دانند و با صلابت تمام در این مسیر حرکت می کنند. والسلام.
کلمات کلیدی:
